Στίχοι/Μουσική/Ερμηνεία: Πόλυς Ιωαννίδης
Tουμπερλέκι: Νάκης Κυριάκου
Αφιερωμένο στον ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη, περιγράφοντας τις
τελευταίες του στιγμές...
Σαν φύσηξε ο άνεμος σαν άπλωσε το δείλι
Και σαν ανάψαν του ουρανού τα φώτα τα λευκά
ένα παιδί μοναχικό αμούστακο στα χείλη
κρατεί μολύβι και χαρτί και γράφει σκεφτικά
"Μάνα, θαρρώ είν' η ώρα μου και πρέπει να σ' αφήσω,
μάνα, θα πάω μακριά, δεν θα με ξαναδείς,
πρέπει να βρω τη λευτεριά, να την εσυναντήσω,
σαν Έλληνας και 'γω θα πιώ το αθάνατο κρασί"
Δεν πρόλαβε ο Βαγορής το γράμμα να τελειώσει
κι ένας Εγγλέζος άνοιξε την πόρτα, ξαφνικά
τον οδηγεί, σιγά σιγά, να τον εθανατώσει,
θηλιά στο σβέρκο φονική του δένει ασφυκτικά
Σαν ήρωας, ο έφηβος κοιμάται στην κρεμάλα,
με μιας ο ουρανός βροντά, θροΐζουν οι ελιές,
η φύσις όλη ανάστατη κλαίει τον Ευαγόρα
Βαγόρα πάντα άξιος, δεν πέθανες ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου